insan bir kere ölür

...bir diyeceğim var gözlerimi bağlamayın son defa görmek istiyorum insanı göğü, güneşi, denizleri ve bu son ölümün olsun diyorum bir daha öldürmeyin beni. kibritim ıslak sigaram yanmıyor ne olur bir ateş verin bu ilk aldanışım değil bu ilk sönüşü değil umutlarımın ben bu denizin son kıyısıyım. bir cam kırıldı uzakta ta uzakta, içimde bir cam kırıldı bütün şiirlerim anlamsız şimdi resimler renksiz, şarkılar ruhsuz hiç bir şey artık avutamaz beni bakın, bir çağ devriliyor içimde sersefil son şair de kırdı son kalemini ilk meşaleyi kim yaktı bu karanlıkta kimdi aydınlatan benim zindan gözlerimi sevilmek mi o son artığı en ilkel çağların bir mağara duvarındaki en eski resim ya sevmek hiç sönmeden bir ömür boyu o en güzel huy benimsediğim yıkıldıkça tutunduğum dal bu boşlukta o en insancıl gerçeğim benim ben hep böyle yüzyıllar boyu sevdim çağlar boyu kopkoyu bir geceydi yaşadığım sevince ellerimi arardım, bulamazdım çoğu gün bir saklayan vardı beni bir tutan vardı sana yaklaşamazdım anlayamadığım korkular vardı içimde hep böyle seninle sensiz kalırdım ben... *ümit yaşar oğuzcan'ın muhteşem şiiridir.

ben bir kere öldüm sözlük o gidince, aklıma bunu getirdi bu yüzden oysa herkes öldürür sevdiğini, kulak verin bu dediklerime, kimi bir bakışı ile yapar bunu, kimi dalkavukça sözler ile... kimi bir bakışıyla yapar bunu, kimi dalkavukça sözlerle. korkaklar öpücükle öldür yürekliler kılıç darbelirye. kimi gençken öldürür sevdiğini kimi yaşlıyken. şehvetli ellerle boğar kimi kimi altından ellerle merhametli kişi bıçak kullanır çünki bıçakla ölen çabuk soğur kimi yeterince sevmez kimi fazla sever kimi satar kimide satın alır kimi göz yaşı döker öldürürken kimi kılı kıpırdamadan çünki herkes öldürür sevdiğini ama herkes öldürdü diye ölmez...